City Trip Groningen: er gaat niets boven...

Na station Zwolle wordt het landschap steeds eenzijdiger. Weilanden, een paard, nog meer weilanden. De treinreis richting het noorden voelt alsof je Nederland uitrijdt. Maar dan schommelen we Station Groningen binnen, ‘tevens eindpunt’. Eindpunt of niet; Groningen is helemaal geen buitenbeentje als het om de grote, Nederlandse steden gaat. Groningen koestert de hipste kledingwinkels en leuke lunchrooms in de oude binnenstad.


~Het Groninger Museum~

*Kunstige hapjes*
Alle kleuren worden flets bij de grauwe lucht van vandaag, zelfs die van het Groninger museum. Het museum is het eerste waar ik tegenaan loop als ik uit het station wandel. Normaal springt het kleurige gebouw meteen in het zicht, nu ligt het bescheiden verscholen achter de mist. Op de gevel brandt een neonbordje: Café – Restaurant. Eenmaal binnen blijkt het om een restaurant met Italiaanse invloeden te gaan.


~De drie gebouwen van het museum~

“Wat vond jij het mooiste in het museum?” klinkt het achter mij. Studenten, scholieren en wat oudere dagjesmensen hangen boven een kop koffie of de museumbrochure. Twee dames happen van een speciale friandese: drie zoetigheden die samen de gebouwen van het museum vormen. Dat deze lekkernij er ‘kunstig’ uit ziet, moge duidelijk zijn. De bedrijfsleidster legt uit dat ze zijn gemaakt door een bakker uit de stad, maar de andere producten komen uit eigen keuken. Met ‘de andere producten’ bedoelt zij een mousse van forel op een waldkornpiramide, of een salade van geroosterde pompoen met noten-yoghurtdressing. Dat het bekijken van kunst hongerig maakt, blijkt wel uit de grote drukte in het restaurant.

*Groningen gaat voor puur*
Vanuit het museum wandel ik (volgens de lokale bevolking) door ‘het leukste straatje van de stad’: de Folkingenstraat. In dit straatje geen grote ketens, maar veel aparte winkeltjes. De dame van een klein boetiekje vertelt dat zij vaak bij Puur! een broodje gaat halen. Als ik de moderne zaak binnen loop, snap ik wel waarom: een groot assortiment geurige croissantjes, muffins en stukken taart staren mij aan vanaf de balie. “Al onze sandwiches, soepen en zoetigheden zijn homemade. Verder gebruiken we geen smaakversterkers en zoveel mogelijk biologisch”, legt bedrijfsleider Maurice de Thomis van Puur! Natural Food uit. Vooral de vegetarische ciabatta met oude kaas, tomaten, aubergine, paprika en verse pesto is populair. Kunnen we dan concluderen dat hier veel vegetariërs komen? “Nee hoor, deze is gewoon echt heel erg lekker”, lacht Thomis.


~Alles is huisgemaakt bij Puur!~

*Anno 1795*
Van een moderne lunchroom ga ik naar een echte Groningse klassieker. Wanneer ik door de piepende houten draaideur ga lijkt het alsof de tijd heeft stilgestaan. “Groningen zonder Huis De Beurs is een vreemde gedachten”, volgens ober Coen van Uhm. “Ik heb de hele geschiedenis van dit café in kaart gebracht, en het zit al sinds 1795 op deze plaats.” In het donkere eetcafé zitten inwoners van de stad en toeristen gemoedelijk naast elkaar. De leuzen van vroeger als: ‘prima consumptie en nette bediening’ zijn volgens Van Uhm nog steeds actueel. “We hebben natuurlijk wel een moderne kaart. Maar de klassiekers staan er ook op zoals uitsmijters, tosti’s en de gehaktbal.”


~Huis De Beurs, een onmisbare klassieker~



~De Kosterij, tegen de toren aangeplakt~

*Torenhoog beleg*
Vanuit het café loop ik zo de markt weer op. Ik ruik vis, noten, kaas en fruit. “Drie buitenlandse kaasjes voor 5 euro, mensen!”Als ik de Grote Markt oversteek zie ik de Martini Toren, ook wel d’Olle Griezel voor insiders. De bovenkant van de toren is door de mist bijna onzichtbaar. Tegen de Martini Toren aan zit een oud pandje ‘geplakt’. Vroeger was dit het huisje van de koster, nu kun je in De Kosterij koffie, thee en broodjes krijgen.


~Bedrijfsleidster Lies en haar collega~

Bedrijfsleidster Lies laat het deurtje zien waar de koster vroeger doorheen moest als hij naar de kerk ging. In het knusse pandje probeert zij haar gasten zoveel mogelijk aandacht te geven. “Mensen noemen het hier vaak een tweede huiskamer. Vooral boven, waar lekker zacht tapijt op grond ligt, is het goed toeven.” Gasten komen niet alleen voor het huiskamergevoel terug maar ook voor de koffie. Daar zit een klein glaasje bij met ‘een drupje Tia Maria’ en een ‘toefje slagroom’, vertelt Lies. “En dan wel de lekkerste slagroom van de stad hé? Mooie, volle room en niet aangelengd met water of iets dergelijks.”


~Met beleg doen ze hier niet zuinig~

*Hip eiland*
Terwijl de gasten aan een broodje zitten, wordt er gecheckt of alles lekker smaakt.
“Onze eigen favoriet is eigenlijk het broodje met gerookte kipfilet en honing-mosterddressing.” Ik besluit ook voor deze te gaan en krijg een dubbel belegd broodje voor mijn neus. “Ja, op dit broodje kun je wel een tijdje lopen”, bevestigt Lies.

Met een voldaan gevoel loop ik terug naar het station. Met de trein rijden we weer de weilanden in, langs onbekende plaatsjes zoals Tynaarlo. Groningen is een stad die op zichzelf staat; een eilandje met een grote verzameling lekkere broodjes en gezellige lunchroomhouders. De lange rit meer dan waard!

~Citytrip Lunchroom, Sanny Visser~

"Klik hier voor meer City Trips":http://www.lunchroom.nl/dossier/city-trips/