Onze restaurants zijn een plek geworden waar je vroeger het eten dat je nu afhaalt ter plekke mocht opeten. Wij zijn al bijna een half jaar uit de running, op wat afhaal- en bezorgwerk na. Als normaal gesproken een vaste medewerker zes maanden uitvalt, dan is dat desastreus voor je zaak. Laat staan dat het je als ondernemer overkomt dat je zo lang noodgedwongen aan de kant moet staan.
Aan de zijlijn wachten we op betere tijden. In plaats van de benen uit ons lijf lopen, staan wij nu wortel te schieten. Over het algemeen houden wij ons nog wel bezig, maar het heeft weinig te maken met de dynamiek die wij ooit gewend waren.
Velen van ons staan onder druk en proberen de boel bij elkaar te houden. Ook het team dat je zo zorgvuldig had opgebouwd wil je het liefst bij je houden. Of in ieder geval wat ervan over is. Want zes maanden je bedrijf stilleggen zonder volledige compensatie komt met aderlatingen.
Uit het oog, uit het hart
Horecamedewerkers zijn vaak nog maar een aantal uren per week bij je aan het werk of je hebt ze zelfs ‘uitgeleend’ aan andere bedrijven. Als medewerkers veel thuis zitten, en je elkaar minder ziet, raak je toch wat vervreemd van elkaar. Natuurlijk hou je contact, verzin je van alles om werk en wat omzet te creëren en organiseer je misschien wel virtuele teamuitjes om de spirit erin te houden. Maar het komt niet in de buurt van het echte teamwerk op een drukke avond.
We missen de rituelen die wij altijd deelden en zorgden voor saamhorigheid. Het koffiemomentje, het sluitdrankje na het werk en het stiekem klagen of roddelen over die lastige gast. We zitten gevangen in een monotoon patroon, waardoor je afstompt en misschien wel onverschillig wordt.
Zo valt het team dat je in de voorgaande jaren zorgvuldig hebt samengesteld langzaam uit elkaar. Het 'wij-gevoel' ebt weg en mensen staan wat individueler in het leven. Al is het maar omdat we elkaar te weinig zien en spreken, en geen belevingen en ervaringen meer delen. De raakvlakken vervagen.
Wij gaan (ooit) open!
Nu is aangekondigd dat de terrassen (hopelijk) binnenkort weer open mogen, zullen wij de teamspirit weer moeten aanzwengelen. Tijd om aan je team te bouwen en ze aan elkaar te verbinden zodat jouw bedrijf straks weer op volle kracht kan draaien. Gegarandeerd dat het wat onwennig voelt wanneer de draad weer wordt opgepakt. De ene medewerker zal euforisch zijn en een giechel niet kunnen onderdrukken als het terras volstroomt. De ander zal tegen de heropening opkijken en nerveus zijn, want de routine is eruit. Die mensen moet je dan een zetje geven over de denkbeeldige drempel.
Wellicht voel je dat als ondernemer niet zo omdat je al die maanden bezig bent gebleven met je bedrijf en de urgentie voelt om omzet te gaan draaien. Je zal je echter moeten realiseren dat iedereen wat luier is geworden de afgelopen winter en het werkritme weer moet worden opgepakt. Het animo bij de medewerkers zal goed zijn, maar ze zullen weer moeten wennen aan het tempo en de workflow.
Signalen
Hoe snel de horeca weer open mag is lastig te zeggen. Maar de seinen staan niet langer op dieprood, ze kleuren langzaam oranje. Zolang er geen definitief groen licht is, zal je de aandacht van je team moeten vasthouden. Je mensen een vooruitzicht geven en perspectief schetsen. Ook al is dat bijna ondoenlijk.
Het motiveren van je medewerkers en jezelf heeft in deze tijd een nieuwe dimensie gekregen. Het is lastiger dan ooit om de spirit en het enthousiasme vast te houden. Maar het vuur in ons is niet gedoofd. Wellicht is het nu een waakvlam. Maar die vlamt heus weer op als sein op groen springt.
Over Monique:
Monique is geboren en getogen in de horeca, in het restaurant van haar ouders. Daarna heeft zij meer dan 25 jaar gewerkt in de Internationale hotellerie en de meeting & events markt, in zo’n beetje alle disciplines, van medewerker tot commercieel directeur van een hotelgroep. Nu is ze eigenaar van Strategisch Horeca Advies en strategisch partner voor horecaondernemers. Verder is ze columnist en geeft ze trainingen aan de HM Academy op gebied van conceptontwikkeling en marketing.
Lees hier meer columns van Monique
