’s Ochtends vroeg om half zeven heeft Eet- Drink- en Kunstlokaal Vooraf en Toe misschien wel het drukst bezochte stukje terras van Leiden. Op dat moment slaapt de met studenten gevulde binnenstad nog en kunnen gasten van Vooraf en Toe rustig genieten van het zonnetje, de krant en een goede kop koffie, met of zonder ontbijt. Door een stroom van vaste gasten en een A-locatie wordt Vooraf en Toe goed bezocht en is in het tiende bestaansjaar zelfs verdubbeld in grootte.
De droom van een eigen horecazaak ontstond tijdens mooie zomerdagen, toen Hadi Abdi en Claudine Abdi-Wenneker samen Theepaviljoen De Horsten van Claudines tante in Wassenaar runden. Deze romantische locatie was de voedingsbron voor latere keuzes, en ondanks dat ze de Horsten zelf niet konden overnemen toen deze aan hen werd aangeboden, hebben ze in Vooraf en Toe een mooie tweede keus gevonden. Het grote herenpand aan de Nieuwe Rijn, waar tot twintig jaar terug herenmodezaak Nolet zat, was in tweeën gesplitst. Abdi maakte er weer één pand van door het gedeelte waar ooit een antiquariaat zat erbij te trekken. De voorgevel is op de begane grond nog steeds gesplitst.
Kunst aan de muren
Binnen is het wel meer één geheel door de tafels en de kunst aan de muren. Links is de ingang met gezellige hoekjes, rechts meer open en “achterin is een speciale lichte kamer voor als je even geen behoefte hebt aan luistervinken of een belangrijk zakenlunch hebt. De oude houten tafeltjes voor de lunchroom horen bij de authentieke sfeer van de zaak en daar vind je dan ook altijd de stamgasten”, zo vertelt Abdi. Op woensdag en zaterdag is er markt voor de zaak, waardoor het nog gezelliger en drukker wordt. Voor Abdi is het “net vakantie om ’s ochtends met een kop koffie en een krant mensen te kijken. Het ongedwongen langslopen en een praatje maken hoort echt bij de zaak en is iets waaraan niet wordt getornd.”
De rest is voor verbetering vatbaar, want, zoals Abdi uitlegt, “je moet als zaak altijd blijven groeien en veranderen. Als je dat niet doet, val je in slaap, wordt alles een sleur en gaat het mis. Zeker voor de vaste gasten is het belangrijk dat je ze blijft verassen door kleine dingen te veranderen, zoals de kleur van de muren.” Wat het vaakst verandert in de zaak zijn de tentoongestelde kunst (iedere zes weken een andere expositie) en het menu (elke twee weken andere soepen en de paninies veranderen ongeveer per seizoen).
Ontmoetingsplaats
Het is bijna vreemd dat de vaste Vooraf en Toe-gasten in een studentenstad als Leiden geen studenten zijn. Het zijn veelal ouders die even een koffie komen halen nadat ze de kinderen naar school hebben gebracht, heren van tussen de 40 en 60 jaar van alle klassen die gezellig een bakkie komen doen en het winkelende publiek. Heel erg gemêleerd dus. “Studenten komen ook wel, maar die gaan vooral op de terrasboot zitten. Kennelijk is de drempel nog net iets te hoog om binnen te gaan zitten, al is dat aan het veranderen sinds het tweede gedeelte erbij is getrokken. Het zijn dan vooral groepjes die samen gaan lunchen. Vooraf en Toe is een ware ontmoetingsplaats”, aldus Abdi. “Mensen spreken elkaar aan op het terras en blijven dan nog even hangen.”
En alsof het afgesproken is, stopt er een man op de fiets een paar tafeltjes verder en spreekt een eenzame koffiedrinker aan: “Hé, ben jij hier voor een afspraak of alleen? Vind je het leuk als ik er bij kom zitten?” Mensen komen hier duidelijk graag. Het is vrijdag voor tienen en Abdi moet zijn twee personeelsleden (één in de zaak en één in de keuken) al bijstaan met het maken van koffie.
Verandering van spijs…
De menukaart is bij Vooraf en Toe constant in ontwikkeling. Op de donderdagavond zijn er dagschotels en op vrijdagavond kan je tappas eten. Dan kan je kiezen uit 30 verschillende gerechtjes voor je hoofdmaaltijd, maar ook één of twee als snack bij de borrel. Naast deze extra’s vind je op de kaart relatief veel broodjes en wat salades en soepen. De gast moet een keuze maken uit maar liefst 30 tot 35 broodjes. “Omdat sommige stamgasten wel 4 tot 5 keer per week langskomen en dan snel uitgekeken zijn op de kaart”, legt Abdi uit. “Tot vier jaar geleden was de kaart eigenlijk nog vrij klein. Nu wordt hij per seizoen en soms vaker aangepast. De producten die heel goed lopen – zoals het pistoletje oude kaas – blijven, maar de rest wordt veranderd, van vis naar vlees of met een andere topping. Door te blijven ontwikkelen, spring je er als zaak uit. Dit doen we ook met de kunstexposities, wat een stukje cultuur toevoegt.”
De gebruikte producten zijn puur en echt vers. Sligro komt twee keer per week langs en soms ook Deli XL. Daarnaast worden zaken als groente, vis en kaas gewoon op zaterdag en woensdag op de markt gekocht. “De kaasboer staat toch tegenover de lunchroom”, aldus Abdi.
De lastige klant
“Er zijn altijd vervelende gasten, maar mijn filosofie is dat je er eerst achter moet zien te komen waarom hij of zij zo vervelend is. Wat is de oorzaak? En daarna is het de kunst om van een ontevreden gast een vaste gast te maken. Als je dat kunt, ben je onsterfelijk! Het belangrijkste is om de woede uit de persoon eerst te laten weglopen, zoals lucht uit een ballon. Blijf rustig en laat ze maar even foeteren. Ga er nooit gelijk op in. Mensen die onredelijk zijn, zijn lastiger. Zo stond er onlangs een vrouw naar de gasten op het terras te staren. Na een tijdje zei ze tegen een van mijn vaste klanten: ‘Waarom ben jij kaal?’ Ik had door dat er iets mis was en wilde weten of mijn gast werd lastiggevallen. Nou, dat ze hem had beledigd was duidelijk, maar ze wilde onder geen beding haar excuses aanbieden of weggaan. Toen heb ik gedreigd om de politie te bellen. Hierop reageerde ze amper, tot ik daadwerkelijk naar de telefoon liep en deed alsof ik ging bellen. Toen was ze snel verdwenen.”
De Feiten
Wie is Vooraf en Toe
Hadi volgde de middelbare hotelschool en werkte daarna in verschillende horecabedrijven, onder meer als kok. Claudine was stewardess. Na de tweede bevalling – van een tweeling – wilden Hadi en Claudine iets opzetten waardoor ze meer samen konden zijn en ’s avonds ook minder vaak weg hoefden. Horecawerk zit Abdi in het bloed en de daghoreca leek de beste oplossing. Nu hebben ze al twee zaken in Leiden. Abdi noemt het verder “een illusie” dat hij altijd tijd heeft voor zijn vier dames en daarom zijn ze twee jaar terug een halfjaar met z’n vijven weggeweest naar Zuid-Amerika om alles weer even op een rijtje te zetten. Toen ze terugkwamen, had Abdi er meer zin in dan ooit. Zo besloot het stel tot de aankoop van de rest van het pand op de botermarkt. Over het algemeen hebben ze het doordeweeks erg druk, maar de zondag blijft voor de familie heilig. Dan nemen ze tijd voor elkaar en mag ieder om beurten zeggen wat ze gaan doen die dag.
Foto: Ed Kooreman fotografie
LU21Jaar
