Onze geheimen liggen op straat. We delen onze intieme details op Facebook en onze privéfotoÂs op instagram. We worden van minuut tot minuut gevolgd: via de smartphone is onze
locatie bekend, op iedere hoek van de straat hangen cameraÂs en onze autoÂs worden continu gefotografeerd. Nog even en we kunnen worden herkend aan ons gezicht. Dat gaat nog een stap verder dan een meisje van 16 op basis van wat ze koopt in de supermarkt aanbiedingen te doen voor babykleertjes voordat ze zelf wist dat ze zwanger was.
Onlangs kwam een grootgrutter met het onzinnige plan om de klanten bij de kassa te fotograferen, zodat ze aanbiedingen op maat kunnen krijgen. De grootgrutter kan namelijk op basis van je gezichtskenmerken je naam, adres, koopgedrag en eetgedrag terughalen en je vervolgens lastigvallen met allerlei aanbiedingen waarop je waarschijnlijk niet zit te wachten. Ik ook niet: het gaat niet om mijn welzijn, maar om zijn omzet.
Toch zie ik grote kansen voor de lunchrooms en cafetariaÂs: maak fotoÂs van de klanten en hou bij wat ze wanneer bestellen. Na enkele maanden weten we dan precies dat meneer X op woensdagmiddag zes broodjes kaas bestelt en 30 bitterballen als Nederland voetbalt. Vervolgens kan je een mailtje sturen voordat de voetbalwedstrijd begint met een aanbod voor een portie bitterballen.
Maar is het echt zo fijn om zaterdagavond het café binnen te stappen en te horen: ÂHallo Henk, je biertje staat al klaar en de bitterballen komen eraan. Ik zou gillend naar buiten lopen met een capuchon over mijn hoofd. Laat mij maar anoniem rondzwerven, hoewel je waarschijnlijk nog moet uitkijken als je met een capuchon over je hoofd door de stad loopt. Wij gaan in razend tempo naar een wereld waarin we geen geheimen meer hebben en waar een paar mensen alles van ons weten. Ik weet niet of ik daar zo blij mee ben. Daar hadden ze vroeger privacy voor.
~Pieter Punter~
Pieter Punter - Privacy
27 december 2013
