Toen Twan Mickers in 1997 Mickers Lunch & Diningroom overnam, bevond hij zich opeens weer op bekend terrein. Hier was hij geboren, op deze plek was hij opgegroeid. Vader Cor had het bedrijf begin jaren zestig opgericht; de familie woonde jarenlang boven de zaak. De laatste twee decennia had broer Marcel er de scepter gezwaaid. Zou het hem, als derde Mickers, nog lukken hier een eigen stempel op te drukken?
Maandagochtend half twaalf: er is geen tafeltje meer vrij in Lunchroom Mickers. De voor het gemiddelde dorp zo kenmerkende maandagse stilte is op deze koude, grijze ochtend in het Noord-Brabantse Uden ver te zoeken. De winkels zijn open en bezoekers van zo ver als Eindhoven zijn op de been voor een bezoek aan het stads aandoende centrum en aan de wekelijkse markt.
Binnen is het aangenaam warm; het gonst er van de bedrijvigheid. ‘De maandagochtend bij Mickers is voor veel van onze klanten vaste prik,’ vertelt de 39-jarige Twan. ‘Het zijn vooral de oudere mensen en de moeders met kinderen die na een bezoek aan de markt even bij ons op verhaal willen komen.’ De voorzieningen zijn er dan ook naar: een speciale invalidenlift versoepelt de gang naar het toilet op de eerste etage en de allerkleinsten kunnen verschoond worden in een speciale babyroom. ‘Ze vragen ons wel eens of we geen kinderwagenparkeerplaats kunnen bouwen,’ zegt hij lachend. En dan ernstig: ‘Maar, vaste klant of niet, als het vol is gaan ze naar een ander. De concurrentie hier in Uden is groot.’
Liefde overwint
De liefde voor de horeca heeft het in Twans leven gewonnen van het bakkersvak, het beroep waarvoor hij oorspronkelijk werd opgeleid. Samen met zijn vrouw Janine zette hij tien jaar geleden zijn eerste zaak op in Gemert. Maar met de overname van de Udense Mickers, een paar jaar later, kwamen ook de grote zorgen. Twan: ‘Opeens had ik twee goedlopende bedrijven, maar ook een gezin. Ik had mijn vader als voorbeeld en had gezien hoe hij, na zoveel jaren van hard werken, door ziekte werd geveld. Hij had geen tijd gehad om te genieten.’ De liefde voor zijn gezin prevaleerde, en Twan deed de zaak in Gemert, met pijn in zijn hart, van de hand.
De naam Mickers Lunch & Diningroom, destijds door zijn broer aan het bedrijf gegeven, heeft Twan ‘vanwege de naamsbekendheid’ maar zo gehouden. Maar voor het diner kan de bezoeker er toch echt alleen op koopavond terecht, en dan nog sluiten de deuren om negen uur. ‘Balans is het sleutelwoord in mijn leven. Ik wil niet alleen maar werken, ik wil ook tijd en aandacht aan mijn personeel besteden én ik wil er zijn voor mijn gezin. Nu ben ik één à twee dagen per week echt thuis en om ervoor te zorgen dat alles organisatorisch goed blijft lopen, heb ik een wekelijkse kantoordag ingelast. De andere dagen help ik gewoon mee in de zaak. Ook mijn vrouw werkt twee dagen per week mee. Niet als leidinggevende, maar gewoon om betrokken te blijven.’
Effekes iets anders
Wie denkt dat de huiselijke en gemoedelijke uitstraling – rieten meubels, oude koffiemolens aan de muur – een soepele dienstverlening in de weg staat, heeft het mis. ‘Onze service is snel en accuraat,’ zegt Twan vol overtuiging. ‘Als onze gasten een half uur op koffie moeten wachten, dan kunnen ze het net zo goed thuis gaan drinken. Nee, de koffie staat hier binnen vijf minuten op tafel.’
Koffie werd een goed jaar geleden het belangrijkste handelsmerk van de Udense lunchroom. Twan koos er bewust voor: ‘Ik wilde mijn eigen stempel op de zaak drukken, een stempel waarmee we onze doelgroep zouden aanspreken. Het werd een uitgebreid aanbod van verschillende soorten koffie en thee. We hebben ons logo erop aangepast en in onze menukaart vertellen we over de historie van koffie en de rituelen rondom het zetten van thee.’ Op de kaart staan verschillende soorten exotische varianten, maar het is vooral Twan’s stokpaardje, stevige filterkoffie geserveerd in roestvrijstalen kannetjes, dat gretig afzet vindt.
Ook van exotische gerechten moeten zijn klanten niets hebben, weet Twan uit ervaring. Volgens de ondernemer willen zijn gasten weten waar ze aan toe zijn. ‘We hebben wel eens geprobeerd het anders te doen, maar het spreekt de mensen niet aan. Op een paar gerechtjes na, zoals aardbeienvlaaitjes, is onze kaart dan ook niet seizoensgebonden.’ Specialiteiten vinden zijn gasten daarentegen wel leuk. “Effekes iets anders”, staat er op een groot krijtbord midden in de zaak. Eens per twee weken zet hij daar een nieuwe specialiteit op; altijd voor minder dan vijf euro. ‘Op die manier kan ik nieuwe gerechten uitproberen,’ vertelt Twan. ‘Soms is het zo’n succes dat ik het uiteindelijk aan de vaste kaart toevoeg. Zo is het de “tosti hotbrie” en de “pistolet roma” ook vergaan. Frappant is wel dat de gerechten met champignons zonder uitzondering het populairst zijn.’
De kaart voert, naast vegetarische gerechten, ook gerechten voor mensen die een suiker- of glutenvrij dieet moeten volgen. Vooral het bereiden van een glutenvrije maaltijd vraagt om de nodige aanpassingen in de keuken: de ingrediënten mogen tijdens de bereiding op geen enkele manier in contact komen met de meest voorkomende soorten granen. Is dat niet heel veel moeite voor een relatief kleine doelgroep? ‘We zagen steeds vaker dat mensen die glutenvrij moesten eten, hun eigen producten meenamen. Op een gegeven moment hebben we besloten dat wij daarop best konden inspelen,’ legt Twan uit. ‘De procedure is omslachtig; we moeten er een hele werkbank voor vrijmaken en desinfecteren. Natuurlijk hopen we dat deze speciale service nieuwsgierigheid zal wekken en dat we er bekendheid mee verwerven. Maar of het de moeite waard is, kan ik nu nog niet zeggen.’
Rare sprongen
Net als de meeste horecaondernemers vindt ook Twan het af en toe best lastig om zich staande te houden. Ook in zijn zaak zijn de economische omstandigheden van invloed op de omzet. ‘Gelukkig zien we nog ieder jaar een stijgende lijn, maar de afgelopen zomermaanden waren minder dan in voorgaande jaren. Ik geloof niet dat de aanvankelijk slechte zomer er iets mee van doen heeft gehad. We hebben een groot terras, maar mijn ervaring is dat een terras de omzet vaak alleen maar doet verschuiven. De mensen die normaal gesproken binnen zitten, gaan dan naar buiten.’
Met zijn website bespaart de Udense ondernemer naar eigen zeggen veel geld: ‘De laatste nieuwtjes, aanbiedingen en acties staan allemaal op mijn site. Die kan ik zelf bijhouden. Als ik nu een advertentie in de regionale kranten plaats, hoef ik alleen nog maar te verwijzen naar de site.’
Vriendelijkheid, snelheid en continuïteit van het product – dat zijn volgens Twan de pijlers waarop zijn onderneming rust. Net als vroeger, toen eerst vader Cor en later broer Marcel de touwtjes nog in handen hadden. ‘Mensen weten wat ze kunnen verwachten en daarom komen ze altijd bij ons terug,’ zegt hij tot slot. ‘Natuurlijk moet je scherp blijven en is het af en toe tijd voor een vernieuwing. Zo krijgen we binnenkort nieuwe stoelen. En twee jaar geleden hebben we de keuken nog helemaal verbouwd. Door een betere routing kunnen we nu veel efficiënter werken; dat scheelt één kok op de doordeweekse dagen. Vanzelfsprekend moet ik af en toe mijn kennis bijspijkeren. Daarom ben ik lid van de vakgroep Lunchrooms, een goed forum waar je veel van elkaar kunt leren. Maar ik wil geen rare sprongen maken en heb geen behoefte aan gekke stunts. We houden vast aan waar we goed in zijn. Misschien is dat wel het meest unieke aan Mickers, dat alles bij het oude blijft.’
Lunchroom Mickers
Foto: NFP Photography
LU21Jaar
